Jam ciemny jest wśród wichrów płomień boży, 

Lecący z jękiem w dal -- jak głuchy dzwon północy -- 

Ja w mrokach gór zapalam czerwień zorzy 

Iskrą mych bólów, gwiazdą mej bezmocy. 



Ja komet król -- a duch się we mnie wichrzy 

Jak pył pustyni w zwiewną piramidę -- 

Ja piorun burz -- a od grobowca cichszy 

Mogił swych kryję trupiość i ochydę. 



Ja -- otchłań tęcz -- a płakałbym nad sobą 

Jak zimny wiatr na zwiędłych stawu trzcinach -- 

Jam błysk wulkanów -- a w błotnych nizinach 

Idę, jak pogrzeb, z nudą i żałobą. 



Na harfach morze gra -- kłębi się rajów pożoga -- 

I słońce -- mój wróg słońce! wzchodzi wielbiąc Boga.