Jam ciemny jest wśród wichrów płomień boży,

Lecący z jękiem w dal -- jak głuchy dzwon północy -

Ja w mrokach gór zapalam czerwień zorzy

Iskrą mych bólów, gwiazdą mej bezmocy.



Ja komet król - a duch się we mnie wichrzy

Jak pył pustyni w zwiewną piramidę -

Ja piorun burz - a od grobowca cichszy

Mogił swych kryję trupiość i ohydę.



Ja - otchłań tęcz - a płakałbym nad sobą

Jak zimny wiatr na zwiędłych stawu trzcinach -

Jam błysk wulkanów - a w błotnych nizinach

Idę, jak pogrzeb, z nudą i żałobą.



Na harfach morze gra - kłębi się rajów pożoga -

I słońce - mój wróg słońce! Wschodzi wielbiąc Boga.